به نظرم هر چند یه مدتی هست که از پیک داوطلبان کنکور کارشناسی رد شده باشد اما هنوز که هنوز هست برای خیلی ها هنوز مانع و استرس خیلی بزرگی حساب میاد. امروز یکی از فامیل که امسال زمان کنکورش بود، اس ام اس زده بود که این هفته قراره نتایج رو بدند، معلوم هم هست که استرس زیادی هم داره، البته تا یه حد زیادی اش شاید طبیعی باشه، یاد دوران کنکور و انتظار خودمون افتادم و اینکه چقدر ما از این نوع امتحان ها تو عمرمون داشتیم و چقدر استرس همیشگی نتایج! فقط تنها فرقی که فکر کنم داشت همین بود که در مورد خود من شاید استرس مضاعفی از طرف خانواده هم نداشتم، مخصوصا بابام که خدای اینگونه موارد هست، یادم میاد زمانی که امتحان ورودی مدارس نمونه راهنمایی بود، امتحانی که به نوعی کشوری هست و با نتایج منطقه ای، خیلی راحت تر از همه برخورد میکرد تا جایی که تا حد زیادی استرس انتظار نتایج رو برام کم کنه، اون موقع چون نتایج این آزمون با تاخیر داده میشد، برای همین تا اون موقع که طبعا اواسط تابستون بود بچه ها منتظر نتایج میموندند تا بدونند بالاخره پذیرفته میشند یا اینکه بایستی برند مدارس دیگه ثبت نام کنند، بعد بابای من بسیار ریلکس بدون اینکه انگار امتحانی داده باشیم، خیلی راحت میگفت که بریم مدرسه فلان ثبت نام کنیم و انگار نه انگار که قرار نتایج مدارس تیزهوشان بیاد، خیلی آروم و منطقی، حالا با احتساب اینکه خودش هم احتمال زیادی میداد که قبول بشوم ولی طوری برخورد میکرد که انگار هیچ اتفاق مهمی نیست و اصلا یادش رفته.
حالا مقایسه میکنم با بچه هایی که از همان ابتدایی ثبت نام میشند تو این کنکورهای دوره ای که هر دو سه هفته ای در یک ازمون آزمایشی بایستی سطحشون سنجیده بشه، واقعا نمیدونم در اینصورت جایی برای بقیه مختصات این دوران باقی میمونه یا نه؟ فقط فکر کنید که مر دو هفته بایستی برای 12 سال باید آزمون بدید و منتظر تعیین سطحتون بمونید، واقعا شیوه بسیار مسغره و ابلهانه ای به نظرم میرسه که اگه همون دانش آموز رو تا پای کنکور تلف نکنه و کلا بی میل نکنه احتمالا فایده ای هم نخواهد داشت، البته کنکور آزمایشی برای وقتی که یک امتحان ملی برای دانشگاه هست، چیز بدی نیست اما اینکه از چه دورانی؟ از ابتدایی ؟ بچه در این سن فقط باید همه برنامه ریزی زندگی برای یه امتحانی باشه که قراره 12 سال دیگه بده که هیچ چیزش هم از الان معلوم نیست؟
