این پست قسمت دوم سفرنامه ریو دو ژانیرو است. قسمت اول رو از اینجا بخونید. لینک
SugarLoaf Mountain - کوه کله قند :)
این کوه هم یکی از زیباترین کوه های ریو است و خیلی نزدیک به مرکز شهر. این کوه ها تو منطقه Urca هستند که یه ساحل هم دارد. (البته کلا ریو همه جاش ساحل رو به صورت پیش فرض دارد). برای رفتن هم از هر کجا سوار اتوبوس بشید و برید به این منطقه میتونید این کوه‌ها رو که واقعا شبیه کله قند هستند ببینید. البته مشخصه عمدش هم تله کابین اش هست که خیلی راحت میشه پیداش کرد.
فلکه اورکا و مجسمه یکی از قدیسان آن دیار که تمرین پرواز میکند- قله کله قند و اورکا در تصویر قابل مشاهده‌اند.
دو مسیر تله کابین هم دارد که برای رسیدن به مرتفع ترین قله اش بایستی سوار شد. تله کابین اولی که به یه قله نزدیک تر میبرد (کوه اورکا) و دومی به مرتفع ترین قله. کل مسیر هم حدود 1.5 کیلومتر هست. با اینکه ظرفیت هر واگن (؟) هم زیاد و حدود 65 نفر میباشد اما خیلی سریع هم سر یه ربع پر شده و حرکت میکنند. از بالای هر دو قله هم میشه دید کاملی از کل ریو رو داشت و حتما میتونید تصور کنید که چقدر آدم احساس عکاس بودن بهشون دست میده در چنین جاهایی.
البته یه سری مسیر هم هست که صخره نوردان عزیز میتونند از اون بالا برند و به همین جا برسند. اما چون من امکانات همراهم نبود ترجیح دادم همون با تله کابین برم. نسبتا هم گران میشود. کل مسیر 44 ریال برزیل یا به عبارتی 25 دلار وجه رایج دلار استکبار.
همون قله اولی هم یه مسیر جنگل دوباره محافظت شده دارد که میشه به صورت رایگان رفت توش. که البته جای خوفناکی بود. یه جنگل بان خیلی تنبلی هم ابتداش هست که همون ابتداش وایستاده و تنها توصیه ای هم که میکند همین است که به حیواناتش نزدیک نشو و غذا نده بهشون. هیچ نوع نقشه و راهنما و اینجور چیزا ندارد. جنگل اش هم جنگلی است با سراشیبی تند و امکان گم شدن بسیار آسان. من هم تنهایی تا جایی از این جنگله رو رفتم اما با تاریک شدن هوا دیگه سریع برگشتم. بماند که چطور دوباره مسیر برگشت رو پیدا کردم :)
ساحل اورکا از داخل تله کابین
بندر اورکا از بالای قله کوه به همین نام
کوه کورکو وادو و مسیح که همچنان با آغوش باز به رسالتش مشغول است
اقیانوس اتلانتیک از قله کوه کله قند :)
یکی از نکات دیدنی همین کوه ها تماشای ملت صخره نوردی است که جان بر کف همین مسیر رو بالا از رو صخره ها بالا میرند. البته برای خودم هم سوال بود که چطور تله کابین بدین عظمت رو نمیبینند؟
در تصویر دو تن از همین عزیزان صخره نورد به سختی قابل مشاهده اند.
کلا تله کابین های این مسیر هم انگار تاریخچه بسیار قدیمی ای دارند. در ایستگاه ها هم کلا وسایل قدیمی تله کابین های قبلی رو به عنوان نما استفاده کرده اند. بالای قله اولی هم یه نمایشگاهی است که پر از ipad هایی است که به دیوار اویزان شده اند و در هر کدام بخشی از تاریخ این تله کابین ها، رویدادهای مهم و اطلاعاتی در مورد اورکا و سواحل رو میشه در اونها دید. (کلا ایده استفاده از ipad خیلی جالب بود و به راحتی بدون نیاز به صفحه کلید و امثالهم میشد ویدیوها رو انتخاب و نگاه کرد). البته همشون خیلی محکم به دیوار چسبانده شده‌اند و چند نفر هم پشت سر دارند افراد رو میپاند که اشتباهی با خودشون نبرند :)
یک تکه ویدیوی ضبط شده از روی صفحه یکی از همین آی‌پدها در مورد تاریخ تله کابین حاوی تصاویر قدیمی از این مسیر و ساحل
یکی از حواشی بازدید این کوه‌ها هم یکی از افرادی بود که دایما ملت میرفتند باهاش عکس میگرفتند. من هم که سابقه وحشتناکی در به خاطر سپردن اشخاص مهم دارم ترسیدم برم بپرسم که ببخشید شما چرا مهمید؟ یعنی بیشتر برای اون ترسیدم که اعتماد به نفس رو تخریب کنم. برای همین ترجیح دادم یه عکس ازش بگیرم بعدا ببینم کی سعادت دیدار ما رو داشته. بعدترها فهمیدم که ایشان عضو گیتاریست گروه بیتلز (The Beatles) به عبارتی همراه آقا مک کارتی بودند. به هر حال خوش به سعادتشان.
جناب گیتاریست داخل موزه تاریخ کوه های کله قند
یه نکته داخل پرانتر هم از به یاد نیاوردن اشخاص، یه بار تو فرودگاه مهرآباد اتفاق افتاده بود. اسفند 87 که رو نیمکت بعد از تاخیر 5-6 ساعته منتظر رفتن به خونه بودیم که یه آقای مسن با خانوادش اومد نشست بغل ما و یه روزنامه کیهان رو باز کرد شروع به خواندن. اولش هم سلام داد که منم جواب دادم. و یه احوال پرسی ساده. بعد هی فشار به مخ مبارک که خدا این کی است که من رو شناخته و اینقدر اشناست. تا اینکه بالاخره پرسیدم ببخشید شما رو من کجا دیدم؟ که بنده خدا خیلی ضایع جواب داد من معاون ریس جمهورم (آقای پرویز داوودی). خانمش هم که بغلش نشسته بود کلی خنده اش گرفت.
ادامه دارد ...
