برای عصر طلایی از دست رفته ریدر

دیشب انگار بالاخره گوگل تصمیم تجمیع ریدر و پلاس رو عملی کرد  و همه ویژگی‌های اجتماعی ریدر به یکباره حذف شدند. شاید بین همه سرویس‌های گوگل که اخیرا دارند تغییر چهره میدند، این اولین بار هست که امکان برگشت به ورژن قبلی وجود نداره و تغییرات هم نه فقط ظاهری که در واقع حذف بسیاری از این ویژگی هاست. در نهایت هم چیزی به گوگل پلاس اضافه نشده است. یعنی همانی هست که بود.

بعد از همان زمانی که این تغییرات برای اولین بار اعلام شد، سر و صدای زیادی سر حذف این ویژگی ها ایجاد شد، که راجع به اونها تو دو تا پست قبلی هم نوشتم و فکر کنم با کلی آدم های سرشناسی که راجع به این تغییرات نوشتند و با مدیران گوگل  هم صحبت کردند احتمال زیاد، تا حدی خودشان هم در جریانش قرار گرفتند.
اما احتمالا گوگل ریدر به اندازه‌ای مهم نبوده از نظر تعداد کاربران تا به راحتی چنین تغییرات بی بازگشتی رو انجام بدند. در حالی که اعتراضی هم که تهیه شده بود بیش از ده هزار امضا رو در  یک هفته جمع کرد. صحبت شاید بسیار باشد اما در نهایت همگی مرثیه‌ای میشود که دیگر فایده‌ای به نظر نمیرسد داشته باشد. پلاس هم بی هیچ تغییری باقی ماند، بدون اضافه شدن هیچ ویژگی جدیدی مانند مشترک شدن فید یا یابسکرایب کردن یوزری. کل مطالب هم به همان حالت استریم به شکل فیس بوک.

اما به هر حال انگار پایان عصر گودر در وب فارسی هم رسید و الان فقط آرشیوی از همه این مدت طلایی لااقل برای ما ساکنان گودر باقی موند. 

هر چه باشد عصر طلایی گوگل ریدر برای ما همزمان با دورانی شد که برای همیشه به یادمان خواهد ماند. از همه امیدهایی که قبل از انتخابات 88 شروع شد به بهت کودتای ریاست جمهوری رسید و همه خاطراتی که بعد از آن شکل گرفت. و برای خود من بعد از شهریور همان سال که شد تنها پنجره از همه اتفاقات بعد. همه اخبار دستگیری ها  و آزادی های و فریاد های الله اکبر شبانه را من از ریدر دنبال کردم.

هنوز هم میتوان منابع خبری و وبلاگ ها رو از طریق فیدشون در ریدر دنبال کرد، اما دیگری خبری از اشتراک گذاری و خبر رسانی‌های ریدر نخواهد بود. وب فارسی به خاطر فیلترینگ گسترده به مدد ریدر چند سالی بود که به زور به ادامه حیات آزادش میپرداخت که همین هم انگار امروز از دست رفته. 

اما به نظرم بایستی دوباره تا ایجاد چنین فضایی لااقل همان قالب‌های لینک‌دهی قبلی رو در همین وبلاگ‌های خودمون فعالتر کرد تا همین حیات نیم بند بعد از این همه سال از دست نرود. این وبلاگ هم بساری از خواننده هاش به مدد اشترک گذاری مطالبش بود که خوانده میشد که بعد از این مدت تنها محدود به دنبال کنندگان از طریق فید خواهد بود اما خودم قصد دارم که از این به بعد به جای اشترک گذاری هر مطلبی که خودم میخوندم قبلا و به اشتراک میگذاشتم راجع بهش همینجا بنویسم، چیزی شبیه لینکدونی که زمانی در بسیاری از وبلاگ های پربازدید مرسوم بود.

همانطوری که قبلا هم نوشته بودم هم هیچ کدام از مطالب این وبلاگ نه کپی رایت دارند ونه لفت. هر مطلبی رو هم که دوست داشت هر کسی مختار هست با لینک یا بی لینک به هر اسمی هر جایی منتشر کند :) از دوستانی هم که مشترک نبودند و از طریق اشتراک هاشون میخوندند برای راحتی دنبال کردن میتونند اینجا رو هم در ریدر خودشون اضافه کنند.
* عکس از آخرین لحظات حیات اجتماعی ریدر از اینجا.