هفته پیش مصادف با دومین ماهگرد جنبش وال استریت (Occupy Wall street) و روزهای بعدش رو من در نیویورک و در بین تظاهرات کنندگان و افراد این جنبش بودم. یعنی پنجشنبه ای که بزرگترین تجمع اعضای این جنبش بود. در مورد این جنبش فکر کنم به اندازه کافی تصویر و ویدیو و مطلب به اندازه کافی وجود داره و لازم نیست که بیشتر در مورد اون اینجا بنویسم. البته که قیاس رفتار پلیس در کشوری چون آمریکا با کشورهای خاورمیانه از اساس اشتباه است، اما چیزی که من دیدم برایم که در همه تجمعات بعد از کودتای 22 خرداد 88 هم بودم شگفت آور و نمودی از مدرسه دموکراسی برای پلیس بود. تنها برخوردی که من شاهدش بودم فقط و فقط در زمانی بود که افرادی به طرف ساختمان بورس نیویورک حمله میکردند که بیشتر نیز شکلی سمبلیک داشت چون واقعا راهی به داخل ساختمان اصلا نبود، (یعنی خود کارکنان هم با کارت الکترونیکی شون وارد میشدند) که توسط پلیس دستگیر میشدند. همه دستگیر شدگان نیز بلافاصله آزاد میشدند. به عنوان مثال از افراد شاخص پلیس که من دیدم بازنشسته ایالت فیلادلفیلا بود که من فردا صبح دوباره در تجمع دیدمش (انگار صدا و سیما و رسانه های ایرانی هم به شدت نگران وضعیتش بودند، من عکس فردا صبح اش رو انداختم که از نگرانی درتون بیارم لطفا شما هم همین کار رو با صد ها زندانی بعد از دو سال انجام بدید. با بچه هایی هم که در خود پارک بودند و صحبت میکردم کسی نمیگقت که کسی در زندان هنوز مانده، اما اصلا بحث اینجا راجع به این جریان نیست. کاری با درستی یا نادرستی حرکتی نیست، حرف سر این است که هر کسی در هر جامعه ای اگر حرف و اعتراضی دارد بایستی بتواند این اعتراضش را بیان کند، حتی اگر این افراد از طبقه ای باشند که بلد نباشند که اعتراض کنند، دموکراسی برای همه است و این حق طبیعی هر فردی از اجتماع. اینکه رفتار پلیس چطور بوده یا هست اصلا نیازی به دیده های من ندارد، فقط همین که بعد از دو ماه حتی یک خبرنگار اخراج نشده، فکر کنم کافی است.
رهبر انقلاب در سخنرانی شان راجع به این جنبش که از آن حمایت کرده است میفرماید:
«مردم در این تجمعات و تظاهرات چندین هزار نفری نیویورک یک تابلویی رو بلند کرده‌اند که گفته‌اند ما 99 درصدیم یعنی اکثریت ملت آمریکا محکوم یک درصدند، از اکثریت ملت ها میترسید، از اکثریت مردم میترسید شما، از اکثریت ملت ها میترسید. امروز از اکثریت ملت خودتان در آمریکا هم میترسید. نشانه اش این حرکت و جنبش وال استریت.»
اینکه البته ما این جنبش را واقعا نماینده 99 درصد بدانیم قطعا اشتباه و خنده دار است و درست مثل اینکه بنده ده نفر مرد دیگه رو جمع کنم بگم ما نماینده 50 درصد از جامعه‌ایم (که مردها هستند) و بعد بیانیه صادر کنم. به دلیل برخی خواسته هاشون هم حمایت چندانی رو نتونستند جلب کنند. یعنی در بالاترین تعدادی که در پنجشنبه من دیدم شاید تخمین 3 یا چهار هزار نفری واقعا دست بالا باشد (پلیس انگار دو هزار نفری اعلام کرده بود).
اما منمیخوام بگم اتفاقا دلیل اینکه نمیترسند، دلیل اینکه مردم حق اعتراض دارند "همین حرکت و جنبش وال استریت". با اهداف این حرکت کاری ندارم، اتفاقا انسان های بسیار عالی و فهمیده ای بین بچه هاسون بودند و باز هم اتفاقا یکی از اهدافشان علیه دیکتاتوری بود، اما اینجا هدف دیگرشون بیشتر مد نظر هست. یعنی دقیقا همین چیزی که رهبر هم تصریح میکند یعنی جنبش علیه سرمایه داری و هدفشان هم تسخیر بازار بورس نیویورک (وال استریت) هست. من دقیقا حرفم همین جاست لطفا برای نشان دادن حسن نیت تان همین مجوز را صادر کنید برای ما تا در تهران بازار بورس تهران را تسخیر کنیم. اتفاقا ما دلیل ملموس تر هم داریم فساد بی سابقه 3 میلیارد دلاری را سیستم فاسد اقتصادی ما بالا آورده نه آنجا.
بعدتر هم میفرمایند:
اول کتمان کردند بعد شدت عمل. شدت عملی که انسان ده به یک آن را در کشورهای عقب افتاده ای که نظام های دیکتاتوری با مردم برخورد میکنند مشاهده نمیکند.
این قسمت را هم بیشتر فکر کنم شوخی باشد و یا من منظور از کتمان و شدت عمل را نمیفهمم. از روز اول که کلی از رسانه ها اخبارش را بازتاب میدادند به علاوه قسمت مدیای خود جنبش شان که به صورت 24 ساعته فیلم برداری و منتشر میکند کتمان چه؟ یا تعریف دیکتاتوری، اگر منظورشان از کشورهای دیکتاتوری لیبی یا سوریه یا بحرین یا یمن یا ایران یا مصر یا تونس باشد واقعا نمیدانم چطوری ده به یک این برخورد ها را در این کشورها ندیده اند. نمیدانم بایستی اغراق نامید یا چی.
هدف از این نوشته نه ستایش دموکراسی در آمریکا و حمایت از برخورد پلیس هست(1)، و نه محکومیت رفتار در دیگر کشورهای دیکتاتوری (که قطعا هست)، و نه دورویی برخوردهایی که طشت رسوایی اش خیلی وقت هاست از بام افتاده. هدف این هست که اتفاقا امریکا یا هر سیستم نزدیکتر به دموکراسی ادامه مسیرش تضمین شده است اتفاقا و قطعا به دلیل اجازه به همه این نوع اعتراضات. اینکه جایی اعتراضی باشد نشانه دموکراسی است اینکه مردم به خیابان بیایند و هر شعاری و اعتراضی خواستند بگویند و شنیده شوند نشانه ترس حاکمیت نیست و کشوری که هر صدایی خفه شود و معترضان میکروب، گوساله و بزغاله و خس و خاشاک فهمیده شوند مصداق دیکتاتوری و است.
یعنی واقعیت هربار که میخوام راجع به یک همچین چیزی بنویسم خیلی تلاش میکنم که در مقابل چنین دورویی ای عصبانی نشوم، اما واقعا باید گفت خاک بر سر سیستمی که کسی مثل میرحسین موسوی و کروبی ، نسرین ستوده و یه بچه به خاطر چند تا آهنگ الان دو ساله تو زندان هست و هنوز دورویی و بی حیایی به برخی اجازه اظهار نظر میدهد.
1) که قطعا ممکن است در تجمعات دیگری که برخوردهای وحشیانه هم رخ بدهد که بلافاصله بدلیل حضور انبوه خبرنگاران و رسانه ها قطعا مشخص و برخورد میشود، مثل حادثه دیگری در داون تاون ال ای و استفاده پلیس از گاز فلفل که به سرعت هر دو پلیس از کارشون اخراج شدند.
پ.ن: واقعیت این است که مشاهداتم واقعا شوک برانگیز بود. من با پاسپورت ایرانی ام که رفته بودم اول خیلی میترسدم از اینکه قرار است حمله کنند و خیلی از دوستان هم از قبل ترسانده بودند که اگر دستگیر بشم ممکن است بسیار وضعیت بدی رخ دهد. اما واقعا سطح چیزی که من دیدم واقعا فرق داشت.
---------------------
سعی میکنم بتونم جایی بقیه عکس ها رو اگه لازم شد بگذارم. هر چند فکر کنم کلی تصویر هست و اصلا نیازی نیست. اینجا رو هم میتونید ببینید http://occupywallst.org/ , و اینجا http://www.flickr.com/photos/jimkiernan/sets/72157628033585085/with/6356807143/
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
برای اینکه اولین کسی باشم که دارم کامنتهامو میخونم، بعد از خوندن منتشر میشوند. ممنون از نظرتان