امروز ۱۲ بهمن ۹۰ تصاویری از برگزاری مراسمی نمادین توسط خبرگزاری های داخلی منتشر شد که در آن ماکتی مقوایی در ابعادی بزرگ از امام خمینی ساخته شده بود و همانند عروسک کل جریان ۱۲ بهمن از ورود امام به فرودگاه مهرآباد و رفتن به مدرسه رفاه و سخنرانی با آن بازسازی شده بود. از همان لحظه های اول مخابره تصاویر این نمایش مضحک به سرعت در وب فارسی پیچید و میشد پیش بینی کرد که چه فضایی در انتظار آن خواهد بود. به سرعت این تصاویر به کل فضای مجازی رو گرفت به صورتی که در بسیاری لحظات خود خبرگزاری مهر بارها از دسترس خارج شد و در برخی موارد نیز برخی از این تصاویر حذف شد. خبر با همان سرعت به رسانه های خارج زبان نیز میرسد.
اما نکته مهمش برای من همین رژه و برگزاری جلسه هزاران نفر افراد بالای نظامی، مسولین رده بالای مملکتی و مردم عادی با این ماکت مقوایی است در حالی که یک نفر از این خیل اعتراضی به این مسغره بازی و این نمایش نکرده است. در حالی که قطعا بسیاری از افراد حاضر احتمالا کل مراسم را در دل خود به این شوی لوث و مضحک خندیده یا از آن رنجیده‌اند. این داستان جامعه‌ای است که انتقاد در آن جرم شده و هر قلم و زبانی که جز به ستایش و مدح برآید خاموش شده. همه از مردم عادی تا مسولین درجه بالای مملکتی بایستی روزانه در شوی بصیرت مدیحه سرایی کنند تا متهم به فتنه، انحراف، و چه و چه نشوند.
این ماجرا برای من یاد آور همان داستان پادشاه لخت کودکی است که همه تماشاگران با اینکه لختی پادشاه برایشان مثل روز روشن بود کسی برای اینکه متهم به بی‌بصیرتی نشود اعتراض نکرده بود تا پادشاه لخت در شهر گردانده شود. ماکت مقوایی امروز هم نتیجه همان خفه کردن هر نوع صدا و انتقاد هست. امروز نیر فضای مجازی است که به خاطر نداشتن محدودیت‌های دنیای واقعی لختی و مضحک بودن این نمایش را عیان کرده. تاوان آنهمه آدمی که امروز جرات نکرده‌اند به این ماکت مقوا اعتراض کنند و تن به این عروسک گردانی لوث و چیپ داده‌اند.
یاد معرکه دوسال پیش برای ماجرای کذایی پاره کردن عکس امام به خیر.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
برای اینکه اولین کسی باشم که دارم کامنتهامو میخونم، بعد از خوندن منتشر میشوند. ممنون از نظرتان